تأثیر سه الگوی تمرینی روی قدرت عضلانی موش های صحرایی مبتلا به پارکینسون القایی با ۶-هیدروکسی دوپامین

پیش زمینه و هدف: افزایش شیوع بیماری های تحلیل برنده عصبی ازجمله پارکینسون، به دنبال مشکلات مربوط به درمان دارویی آن ها موجب تغییر نگرش نسبت به پیشگیری و درمان این بیماری ها شده است. تمرین درمانی به طور محدود برای کاهش عوارض بیماری پارکینسون استفاده می شود ولی مکانیسم و الگوی مناسب تمرین برای تغییر قدرت عضلانی مشخص نشده است. این تحقیق برای بررسی تغییرات قدرت عضلانی در حیوانات مدل پارکینسونی اجرا شده است. مواد و روش کار: 54 سر موش نر نژاد ویستار در 9 گروه کنترل دست نخورده، شاهد کنترل، شاهد استقامتی، شاهد مقاومتی، شاهد ترکیبی، کنترل پارکینسونی، پارکینسونی استقامتی، پارکینسونی مقاومتی و پارکینسونی هم زمان تقسیم و به جز گروه کنترل دست نخورده و شاهد دست نخورده، بقیه حیوانات تمرین های موردنظر را طی کردند. قدرت عضلانی بر اساس مدت نگهداری وزنه های استانداردشده قبل و بعد از تمرین استخراج و با استفاده از آزمون آماری واریانس، داده های حاصل مورد آنالیز قرار گرفت. مدل پارکینسونی توسط تزریق ماده 6-هیدروکسی دوپامین در جسم سیاه ایجاد و با روش های بافت شناسی تأیید می گردید. یافته ها: تجزیه تحلیل داده ها نشان داد که در گروه های کنترل دست نخورده و شاهد کنترل تغییری در قدرت عضلانی ایجاد نشده ولی در گروه های شاهد تمرینی قدرت عضلانی حیوانات بسته به نوع تمرین حداقل 17 و حداکثر 55 درصد بیشتر شد. در گروه پارکینسونی کنترل فاقد تمرین، قدرت عضلانی کاهش غیر معنی داری نشان داد ولی در گروه های تمرینی استقامتی، مقاومتی و هم زمان افزایش معنی داری تا حدود 32 درصد نسبت به کنترل پارکینسون مشاهده شد. تفاوت معنی داری در قدرت عضلانی گروه های پارکینسونی با تمرین های متفاوت مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: تمرینات ورزشی با شکل های مختلف روی مدل بیماری پارکینسون در موش صحرایی توانایی کاهش اثرات بیماری را داشته و می تواند بازتوانی عضلانی را تسریع بخشد. به نظر می رسد در مدل های حیوانی تفاوت آشکاری در نوع تمرین در بازتوانی قدرت عضلانی وجود ندارد اگرچه ممکن است در موارد انسانی متفاوت باشد. این اختلاف ممکن است در اثر مدت زمان فعالیت عضلانی و نیز اثر متفاوت دوره های تمرینی در مدل های حیوانی نسبت به موارد انسانی باشد.